خوددرمانی در کشور ما یکی از علل عمده مصرف بی رویه دارو می باشد که با داروهای پیچیده امروزی علاوه بر اینکه ممکن است بیماری فرد را درمان نکند، باعث هدر رفتن پول و حتی جان بیمار شود. لذا در این بررسی چگونگی انجام خوددرمانی در افراد ساکن در شهر رشت در سال 79 و 80 مورد بررسی قرار گرفت. تحقیق به روش توصیفی، مقطعی و از نقاط مختلف شهر 1200 نفر بطور تصادفی گزینش شدند، اطلاعات گردآوری شده با استفاده از پرسشنامه توام با مصاحبه جمع آوری گردید. نتایج این بررسی نشان داد که انجام خوددرمانی با متغیرهای دموگرافی چون جنس، میزان تحصیلات، وضعیت اقتصادی افراد رابطه معنی داری دارد (P<0.001). یعنی خوددرمانی در زنان نسبت به مردان بیشتر مشاهده می گردد و با افزایش میزان تحصیلات خوددرمانی در افراد بیشتر می شود در حالی که با افزایش درآمد آنان میزان خوددرمانی کاهش یافته بود. همچنین نتایج نشان داد که بترتیب بیماریهایی از قبیل سردرد (25%)، سرماخوردگی (21%)، دردهای عضلانی و استخوانی (19%)، دردهای شکمی (14%)، اسهال (11%) و تب و گلودرد (7%) بیشتر مورد خوددرمانی قرار می گیرند. در رابطه با مصرف انواع داروها بدون دستور پزشک توسط افراد مورد مطالعه بترتیب اولویت مصرف شامل، داروهای مسکن (23%)، ویتامین ها (20%)، شربت سرفه (15%)، آنتی بیوتیک ها (14%)، داروهای اسهال و استفراغ (13%) و آنتی ساید (11%) می باشد. همچنین تجزیه و تحلیل یافته نشان داد که مردم بعلل گوناگون چون داشتن تجربه در درمان بیماریها (از طریق ابتلاء قبلی خود یا اطرافیان به آن نوع بیماری) (24%)، عدم دسترسی به پزشک بخاطر فقر مالی و گران بودن ویزیت پزشکان (21%)، تحت پوشش بیمه درمانی نبودن (27%)، عدم اطلاع صحیح از اثرات داروها (موارد مصرف، تاریخ مصرف و عوارض داروها) (17%)، عدم اعتماد به طبابت پزشکان (8%) خوددرمانی می نمایند. با توجه به نتایج این پژوهش آموزش در مورد مضرات خوددرمانی برای ارتقا سطح آگاهیهای افراد جامعه ضروری بوده و بهترین روش برای دادن این اطلاعات و آگاهیها آموزش از طریق صدا و سیما می باشد.

چکیده ندارد

بیان مساله: درد در ناحیه دهان شایع ترین علت مراجعه به دندانپزشک است و تجویز نادرست ضد دردها می تواند عوارض جانبی چشمگیری را به همراه داشته باشد. انتخاب دقیق یک برنامه ضد درد موثر با کمترین عوارض جانبی بر پایه گونه و میزان درد بیمار می تواند از فشار و اضطراب همراه به درد جلوگیری نماید.هدف: هدف از این پژوهش، بررسی انتخاب ضددردها در میان دندانپزشکان شرکت کننده در کنگره ی بین المللی اندودنتیکس اصفهان در سال 1385 بودمواد و روش: این بررسی به صورت توصیفی مقطعی انجام شد. پرسشنامه طراحی شده برای ارزیابی روش تجویز ضددرد شامل قسمت هایی همچون اطلاعات فردی و انتخاب دارو برای کم کردن دردهای شدید، متوسط و خفیف دندانی بود. 113 پرسشنامه تکمیل شده بررسی گردیدند. سپس، داده های به دست آمده توسط روش آماری کای- اسکوایر (Chi-Square) بررسی شد.یافته ها: بر پایه ی نتایج به دست آمده درصد بالایی از پاسخ دهندگان ایبوپروفن و استامینوفن کدئین را جهت تسکین دردهای شدید، متوسط و خفیف دندانی انتخاب کردند (به ترتیب 96 و 81 درصد). بیشتر پاسخ دهندگان ایبوپروفن (400 میلی گرم) را پیش از درمان اندونتیک به عنوان داروی پیش درمانی پیشنهاد می کردند.نتیجه گیری: نتایج این بررسی پراکندگی نسبی در انتخاب ضددرد را نشان می دهد.

مقدمه: بیماران به طور معمول داروهای بدون نسخه را برای بیماری های مختلف از داروساز درخواست می کنند. چگونگی ارزیابی شرایط بیمار توسط داروساز و رویکرد وی در درمان بیمار با استفاده از داروهای بدون نسخه از اهداف اصلی این مطالعه بود.روش ها: در این مطالعه توصیفی و مقطعی، سناریوهای سرفه، اسهال و چاقی بر اساس پرسشنامه های دریافتی از 61 داروساز انتخاب شدند. سناریوها با تعیین سوال های مهم از جمله سوال کلیدی از طریق منابع علمی و نظرات گروهی از متخصصین طراحی شدند. متعاقب آن از لیست داروخانه های شهر اصفهان 210 داروخانه به طور تصادفی برای این سه سناریو انتخاب و آنالیز نهایی بر روی 151 مراجعه در 127 داروخانه شهری انجام شد. بررسی عملکرد داروساز شامل تعداد و نوع سوال های پرسیده شده و توصیه مناسب یا نامناسب انجام شده بر اساس دو دیدگاه سخت گیرانه و ملایم انجام گردید. همچنین تاثیر جنس و موسس بودن یا نبودن داروساز بر مدت زمان مشاوره ارزیابی شد.یافته ها: میانگین مدت مشاوره توسط مسوولین فنی زن (130.2±86.1 ثانیه) بود که به طور معنی داری بیشتر از مردان (98.6±72.4 ثانیه) بود (P=0.01). سوال کلیدی در سناریوهای سرفه، اسهال و چاقی به ترتیب توسط 29 نفر (55 درصد)، 45 نفر (87 درصد) و صفر نفر (0 درصد) از داروسازان پرسیده شد که منجر به 25 (47 درصد)، 10 (19 درصد) و 8 (17 درصد) توصیه مناسب بر اساس دیدگاه ملایم گردید.نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که با وجود پرسیدن سوال کلیدی توسط اکثر داروسازان، توصیه مناسب نهایی ضعیفی صورت گرفته است. برای بهبود عملکرد داروسازان بازنگری در اهداف و برنامه های آموزشی دوران تحصیل و بررسی چگونگی تجویز داروهای بدون نسخه در سمینارهای آموزش مداوم داروسازان پیشنهاد می شود.

هدف: داروی خطر ناک، دارویی است که می تواند منجر به فوت، مرض دائم، فقدان و یا نقص یکی از حواس و یا اعضاء مصرف کننده و یا  منتهی به صدمه ای گردد که معالجه آن کمتر و یا  بیشتر از یک ماه به طول انجامد. علی رغم خطر آفرین بودن مصرف خودسرانه چنین داروهایی و نیز ممنوعیت فروش آن بدون  مجوز و نسخه پزشک در قوانین موضوعه ایران، معامله آن در سطح کشور قابل مشاهده است. بنابراین  تخریج حکم الهی در جهت تقویت اجرای قوانین و به عنوان عامل بازدارنده، معاضدی در رفع معضلات جامعه اسلامی خواهد بود.مواد و روش ها: در این تحقیق با روش توصیفی- تحلیلی سعی برآن است که حکم تکلیفی فروش داروی خطرناک بدون نسخه پزشک از منظر فقه امامیه استنباط گردد. در این راستا محتوای مفاهیم به صورت نظام­دار مورد توصیف عینی و کیفی قرار می گیرد. شیوه گردآوری مطالب به صورت کتابخانه­ای و ابزار جمع­آوری نیز عمدتاً فیش­برداری از کتاب­ها و استفاده از مقالات، سایت­های معتبر اینترنتی و همچنین استفاده از نرم افزارهای فقهی می­باشد.یافته ها: با تحقیق در آراء چندی از فقهای معاصر امامیه قول به عدم جواز فروش داروی خطرناک بدون نسخه پزشک، قابل مشاهده است.نتیجه گیری: نتایج نشان داد با استناد به آیات و روایات دال بر وجوب اطاعت از قوانین، حرمت القای به تهلکه و وجوب حفظ نفس و همچنین قاعده دفع ضرر محتمل، لا ضرر، وجوب حفظ نظام و حرمت اخلال در نظام و نفی سبیل، فروش داروی خطرناک بدون نسخه پزشک، جایز نمی باشد.